دو روش زیر از گذشته برای پایدارسازی دیواره های گود مورد استفاده قرار می گیرند:
الف- اجرای منبری آجر:
این روش که به روش سازه های نگهبان وزنی نیز معروف است، در صورتیکه عمق گودبرداری کم باشد ( در حدود 4 متر)، به جهت صرفه جویی در هزینه ها استفاده می شود. در این روش ابتدا با یک شیب پایدار خاکبرداری انجام خواهد شد و بعد در بدنه گود و محل اجرای دیوار وزنی آجری به ضخامت مشخص و محاسبه شده، شیارهایی ایجاد می شود و سپس در محل مشخص شده، دیوار آجری با ملات ماسه سیمان به شکل پله ای اجرا می شود. پس از اتمام اجرای دیوار وزنی، خاک بین منبری ها به صورت مرحله ای برداشت می شود. در صورت عدم اجرای صحیح یا محاسبات غلط امکان ریزش خاک پشت دیوار گود به همراه ساختمان های مجاور وجود دارد.
از جمله مزایای این روش می توان به سادگی و سهولت در اجرا و عدم نیاز به تخصص زیاد در طراحی و اجرا و نیز امکان استفاده مجدد از آجرهای منبری اشاره کرد. البته به دلیل اجرای دیوارهای منبری پس از گودبرداری، امکان ریزش دیواره های گود در حین عملیات گودبرداری یا دیوارچینی وجود دارد. همچنين وزن منبري ها بر روي کف گود ممکن است باعث نشست خاک زير ديواره گود شود که در ناپايداري ديواره تاثيرگذار خواهد بود. يکي ديگر از مشکلات اين روش در هنگام بروز زمين لرزه يا نشست مي باشد که وزن منبري ها به جداره گود وارد خواهد آمد و باعث عدم تعادل جداره مي شود.
ب- اجرای پشت بند با الوارهای چوبی:
این روش يکي از معمول ترين روش هايي است که از گذشته براي پايدار سازي ديواره گود در مناطق شهري استفاده مي گرديد. در اين روش از تيرک هاي چوبي قطور به قطر 25 تا 30 سانتي متر که کاملا مستقيم و مقاوم باشند استفاده مي شود، سر اين تيرها تحت زاويه 35 درجه پخ مي گردد. اين الوارها با طولي در حدود نصف عمق گود با گچ سفيد به جداره گود يا ساختمان مجاور متصل مي شوند. سر اين تيرها به ديوار همجوار تکيه داده شده و پاي اين تيرها در سطح مياني بلوک بتني مستقر در زمين گود، يا در محلي کاملا مقاوم با داشتن تکيه گاه، طوري که خطر پس زدن وجود نداشته باشد، قرار داده مي شود. تخته پهني به ضخامت 5 سانتي متر و طول مشخص به ديوار همجوار تکيه داده شده و سر تيرهاي قطور که پخ دار هستند به آن تکيه داده مي شود. با حرکت به طرف پايين و ضربه زدن به سر تير، تير در تخته نشست کرده و محل نشست سر تير در تخته، ميخ مي شود (به اين عمل تنگ بستن مي گويند). اغلب اين مهاربندي ها به کمک الوارهاي چوبي (در مواردی فلزي) می یاشد و اتصال آن به ديوار ساختمان مجاور نیز به کمک گچ انجام می شود
از جمله مزاياي اين روش مي توان به عدم نياز به محاسبات و تخصص، امکان استفاده مجدد از الوارها و نیز سهولت و ارزان بودن این نوع سیستم اشاره کرد.
در اين روش اتصال تيرک با گچ به ديواره سازه به هيچ وجه راه حل مناسبي نمي باشد و در واقع عملکرد سازه اي در راستاي پايدارسازي گود در مقابل نشست قائم يا حرکت جانبي انجام نخواهد شد. در صورتيکه گچ ترک بردارد، خطر پس زدن تنگ وجود دارد که در اين صورت بايد تدبير ديگري براي نگهداري ديوار انديشيد. همچنين پي اين تيرک ها کاملا غير اصولي (سنگی یا آجری) مي باشد که باز هم از استحکام قابل قبولي برخوردار نمي باشد.
